Kiedy poznaliśmy go, Jacek mówił o sobie w trzeciej osobie: „Jacka boli głowa”, „Jacek tu lepiej zostanie”, „Jacek tego nie zje”. Gdy po raz pierwszy usłyszałam „Lubię Cię, Agnieszkot”, o mało nie spadam z krzesła. To bardzo ważne zdanie było dla mnie początkiem dostrzeżenia prawdziwego Jacka, który mówi ‘z głębi siebie’, a nie z pozycji biernego obserwatora świata, tego co się wkoło niego lub wobec niego, dzieje.

Prawdziwego Jacka już odtąd łatwiej mi było „przyuważyć” w codziennym życiu. Najmocniej jednak pamiętam to, jak w ramach przygotowań do swojego Chrztu i pierwszej Komunii Świętej, przeżywał odgrywane scenki z Biblii. Najbardziej utkwił mi w pamięci obraz, gdy jako Mojżesz stał przed wzburzonym Morzem Czerwonym i nie mógł wydobyć z siebie słów: „Rozstąp się!”. Kilkakrotnie podchodził i wycofywał się, mówiąc: „Jacek się boi” „Jacek się boi”, aż w końcu krzyknął: ”Boję się!”. Zaraz po tym okrzyku, już bez wahania zaryzykował i rozkazał dwóm  czerwonym kawałkom płótna, by się rozdzieliły i pozwoliły mu rozpocząć drogę ku pełnej wolności.

Scena z Jackiem – Mojżeszem utkwiła mi tak mocno w pamięci, że gdy urodziła się nasza córka Sara i wraz z Dominikiem zastanawialiśmy się, kogo poprosić, by został jej ojcem chrzestnym, pomyśleliśmy właśnie o Jacku. Chcemy, by się od swojego ojca chrzestnego uczyła przede wszystkim autentyczności w przełamywaniu siebie w drodze do pełnej wolności. W tym Jacek nie miał żadnej konkurencji. Życzę Sarze takiej odwagi i skuteczności w osiąganiu tego celu. Cieszę się, że Jacek zgodził się na przyjęcie odpowiedzialności ojca chrzestnego, by ją swoim przykładem życia uczyć takiej determinacji. Dziękuję Ci Jacku. Też Cię lubię!

Agnieszka